De samenleving verhardt. Dat is een dooddoener. Nog eentje? Mensen hebben geen respect meer voor elkaar en gezag telt niet meer. Daar moet je het ook wel mee eens zijn. Vroeger telde een uniform. Je gehoorzaamde en had ontzag voor geüniformeerd mannen (nog weinig vrouwen in die tijd).
Het was ook de tijd dat je bijvoorbeeld bedrijfsterreinen zo op kon lopen. Een jeugdherinnering: ik woonde in Joure waar mijn vader bij Douwe Egberts werkte. Als kind fietste ik er vaak aan het einde van de middag naartoe. We gingen ‘papa van kantoor halen’. Hij was meestal nog druk bezig en dan mochten we van Tiny Zeldenthuis, jarenlang zijn secretaresse, haar elektrische (!) IBM-typemachine gebruiken. Sensatie! Het was ook de tijd dat op de vergadertafel een goed gevulde lederen rookdoos stond met rookwaren, die Tiny netjes gevuld hield. Mochten we dan zo maar naar binnen? Ja, je wandelde zo naar binnen. De deur stond wagenwijd open. Niemand hield je tegen. Geen bewaking.
Eens per jaar ging ik er ook kinderpostzegels verkopen. Niet alleen op kantoor maar zelfs in de fabriek. Je liep naar binnen, vertelde dat je een zoon van meneer Groenhuijsen was en werd hartelijk welkom geheten door de fabriekschef. Ik herinner me ingewikkelde machines die Pickwick-theezakjes maakten, die ‘fabrieksmeisjes’ in doosjes van twintig stuks stopten. Er waren ook tabaksmachines waar jonge vrouwen met de hand de 50 gram shagtabak (Winner, Drum, Brandaris) of pijptabak (Amphora, Coopvaert) afwogen. Mijn komst was een welkome afwisseling voor hen. Ik verkocht er veel kinderpostzegels. En dat allemaal zonder enige bewaking of beschermende kleding. Ik had natuurlijk niks kwaads in de zin, maar het was wel knap gevaarlijk met die draaiende machines.
Het vanzelfsprekende vertrouwen van toen is verdwenen
Vele jaren later werkte ik bij de Volkskrant aan de Wibautstraat in Amsterdam. Daar zat aan de straatkant een portier, maar aan de achterkant liep je via de hal met de drukpersen zo naar binnen. Weer later kreeg ik een baan bij het NOS Journaal in Hilversum. Nu zijn de gebouwen en vooral de studio’s streng bewaakt. Er is nog wel eens een boze actievoerder de studio binnengewandeld waar toen net het journaal werd uitgezonden (Harmen Siezen, Fred Emmer?). Daarna kwam er wél bewaking.
Ik ben allergisch voor mensen die over de goeie ouwe tijd mijmeren. Die tijd is wel oud maar helemaal niet zo goed. Maar ook ik heb soms last van nostalgie. Omdat het vanzelfsprekende vertrouwen van toen is verdwenen. Overal is bewaking omdat er te veel types met kwade bedoelingen rondlopen. Bewakers opereren op het scharnierpunt tussen het vertrouwen dat ze zelf moeten uitstralen en het wantrouwen dat ze ondervinden. Een uniform dwingt geen respect meer af. Wie het nu draagt, moet rekening houden met boosheid en argwaan. We moeten er voor waken daar niet al te cynisch over te worden.
Charles Groenhuijsen is journalist en werkte onder meer voor de NOS als correspondent, nieuwslezer en presentator van onder andere de talkshow Op1.
Reacties, suggesties? Graag!
charlesgroenhuijsen@gmail.com
Lees meer blogs van Charles Groenhuijsen
- Heftige aandrang
- Hoera voor deurbelcamera
- Hoe intelligent is AI?
- Foute meisjes
- Verdienen aan onveiligheid
Volg Security Management op LinkedIn
