De beste manier om een crisis te laten verdwijnen is er niks aan te doen. Gewoon negeren, door laten etteren. De journalisten van nieuwswebsites, tv-journaals en talkshows raken dan vanzelf verveeld en het onderwerp verdwijnt van de nieuwsagenda. De crisis wordt onzichtbaar en blijft onopgelost.
Wat bedoel ik? Ik ben een halve eeuw journalist. Al die tijd berichtte ik over onze snel veranderende samenleving. Vijftig jaar geleden begon ik als verslaggever van het Utrechts universiteitsblad en schreef over kamernood onder studenten die crisisachtige proporties aannam. Ik kreeg een kamer van de Stichting Studenten Huisvesting (SSH) in Utrecht. Kamer 65-595 aan de Ina Boudier-Bakkerlaan kostte pakweg 160 gulden per maand (75 euro!). Later betaalde ik een paar tientjes meer voor de iets grotere hoekkamer nummer 65-581. Gek hè, dat je die nummers nooit vergeet? Nu lees ik dat een kamer in Utrecht gemiddeld 837 euro kost. En dan mag je nog verdraaid blij zijn. Veel studenten blijven gedwongen bij hun ouders wonen.
Hoe treurig wil je het hebben
En dan nog eentje in de categorie ‘hoe treurig wil je het hebben?’ Vier studenten huren in een huis elk een kamer. De huisbaas stopt ermee. Met de nieuwe regels van Hugo de Jonge moet hij ze verplicht een contract voor onbepaalde tijd aanbieden. Dat durft hij niet aan. Dáág kamers! Dáág Hugo! Politiek, doe iets aan deze crisis! Maar het effect van de politieke besluiten is dat de huurcrisis groter wordt.
Je bent verbijsterd hoe slecht de politiek telkens inspeelt op crises
De kamernood is allerminst opgelost
Ik vond een optimistisch artikel van precies acht jaar geleden van RTV Utrecht. Citaat: ‘Utrecht krijgt nog acht jaar last van kamernood’. Dat is nú dus. Maar de kamernood is allerminst opgelost. Elke keer ben je toch verbijsterd hoe slecht overheid en politiek inspelen op crises in de samenleving. Elke lezer van deze column weet hoe belabberd het gesteld is met de bouwproductie en hoe vaak omwonenden met succes zo’n bouwproces naar de gossiemijne helpen.
NRC kwam onlangs tot een verbijsterende conclusie. Omwonenden zijn systematisch bezig bezwaarprocedures te starten met de bedoeling er geld aan te verdienen. Een projectontwikkelaar schuift dan schaamteloos 100.000 euro en dan stopt de bezwaarprocedure. Ik wou dat ik het verzon. De krant merkt fijntjes op dat de bezwaarmakers geen enkel risico lopen. Ach, je probeert eens wat. Die woningzoekenden wachten wel. Er is een voorbeeld van een kerkgenootschap dat op deze manier de wooncrisis te gelde heeft gemaakt! Mag dat van de Bijbel? Timoteüs 6:10: ‘Geldgierigheid is bron van alle kwaad’. De crisis van toen is er intussen nog steeds.
Ik kijk terug op vijftig jaar journalistiek. Durf ik ook vijftig jaar vooruit te kijken? Wat kost een kamer tegen die tijd? Even rekenen: mijn kamer van toen is nu 12 keer zo duur. In 2074 kost die kamer dus 12 x 837 euro = 10.044 euro? En staan ze daar dan toch voor in de rij? Of hebben politiek en overheid iets geleerd van tientallen jaren crisis? Ik durf er mijn honorarium voor deze column niet op te zetten.
Charles Groenhuijsen is journalist en werkte onder meer voor de NOS als correspondent, nieuwslezer en presentator van onder andere de talkshow Op1.
Reacties, suggesties? Graag!
charlesgroenhuijsen@gmail.com
Lees meer blogs van Charles Groenhuijsen
- Rouwende moordenaar
- Hoera voor deurbelcamera
- Hoe intelligent is AI?
- Foute meisjes
- Verdienen aan onveiligheid
Volg Security Management op LinkedIn
