Kantoorkerst….
Kantoorkerst
Het is weer december. Uit de autoradio schalt die eindeloze herhaling van liedjes van vergeten artiesten. Kerst is op komst, ook op kantoor. En dit roept dezelfde associatie op als George Michael, die mijn gehoorvermogen – letterlijk – voor de zesmiljoenste keer met zijn gebroken kersthart tergt. Precies zo voelt ook kantoorkerst. Als nooit in te lassen belofte van saamhorigheid en gezelligheid.
Op raadselachtige wijze vieren we dit feest ook nog elk jaar ten burele. Niemand die zich nog afvraagt waarom en waarom ook alweer in die vorm. De ratio hierachter heeft lang geleden plaatsgemaakt voor traditie. Kantoorkerst blijkt bijna net zo hardnekkig als kerst zelf. Dat ik hier ieder jaar vanaf de eerste stralen lentelicht – juist ook beroepsmatig – tegen ageer, maakt geen verschil. Kantoorkerst is een achterhoedegevecht dat ik
lang geleden verloor.
In tijden van crisis, kostenefficiëntie en ontslagen is het klaarblijkelijk ook voor een multinational (met een kapitaal kantoorpand op dé locatie van dit land) van belang om het feest van het licht te versoberen. Dat is op zichzelf natuurlijk goed te begrijpen en bovendien verdedigbaar. Wat mij vooral aan dit fenomeen verwondert, is de diepere essentie ervan. Waar ik steevast op uitkom, is dat wat carnaval is voor katholieken, kerst is voor de kantoorklerk: voor even de wereld op zijn kop.
We hadden in het verleden wel van die kerstvieringen samen met partners. Die waren overzichtelijk (zo niet saai) en eindigden – op het drinkgelach van enkele verdwaalde jonge singles na – altijd voortijdig. Maar de partner is een aantal jaren geleden uit kostenoverwegingen uit het kersconcept weggesneden. Tegenwoordig vieren we kerst onder collega's. Als gevolg hiervan haakt 60 procent vroeg af om naar partners en kid(s) te gaan. De overige 40 procent blijft tot de bar – en de zorgvuldig bewaarde/meegesmokkelde reservevoorraad – leeg is. Zo verandert onze doorgaans steriele kantooromgeving in een waar bacchanaal. De beelden van eerdere edities staan mij nog helder voor de geest.
Maakte die senior manager in ons bijzijn nou echt die foute grap over Afrikaanse collega's? Is dat moderne kunst daar aan de muur? Of heeft die jongen van sales gewoon talent om kunstzinnig te vomeren? Ah, de afdeling communicatie laat nog wat kunstsneeuw in de neus verdwijnen, zie ik. Was dat trouwens Kathleen van HR daar met de kerstman in het kopieerhok? Nooit geweten dat je die kantoorzuil ook kon gebruiken voor paaldansdoeleinden, totdat Juridische Zaken het demonstreerde. En aan het einde van de avond vertrekt iedereen weer met ongekend promillage, al rijdend in luxe bedrijfseigendom richting god knows where. Tenzij je natuurlijk dronken onder je bureau in slaap gevallen bent. Ondertussen flikkeren de tweets over het scherm en staan de eerste foto's al op Facebook.
Het tegengaan van ongewenst gedrag en integer handelen nemen in ons beleid een centrale plaats in. Behalve in december. Dan faciliteren we met kantoorkerst normoverschrijdend gedrag. We organiseren ons eigen anti-awarenessprogramma. En dat wat in een jaar is opgebouwd, wordt in één avond zorgvuldig ongedaan gemaakt.
Vrolijk kerstfeest en veel goede voornemens voor 2012!
Colin T. is security manager bij een Nederlandse multinational. Deze column is verschenen in Security Management december 2011, nummer 12.