De laatste keer dat ik Peter R. de Vries ontmoette was eind maart. Ik maakte een serie online talkshows over slachtofferhulp. Daar was hij te gast. Het was een onderwerp dat hem ter harte ging. Veel nabestaanden van moordslachtoffers zijn Peter dankbaar voor zijn ontembare ijver om daders op te sporen. Met eenzelfde vasthoudendheid bleef hij weigeren zijn privéleven te laten verstoren door permanente bewaking. Terugkijkend moeten we constateren: hij onderschatte zijn vijanden. Had hij maar een andere keus gemaakt. Helaas, te laat.
Ik was gefascineerd door de razendsnelle opsporing van de daders. De politie heeft bliksemsnel de goede dingen gedaan. Dat had niet gekund zonder moderne technologie: veel camera’s en vooral slim gebruik van alle beschikbare videobronnen waarop we de daders konden volgen. Er verschenen daarover bewonderende artikelen in kranten.
Na 28 dagen vernietig je dus bewust mogelijk bewijsmateriaal
Maar in die artikelen stond ook een intrigerend zinnetje: dat de politie deze beelden niet langer dan 28 dagen mag bewaren. Vanwege de privacy… Eh…, dan vernietig je dus bewust mogelijk bewijsmateriaal. Nu was de politie er razendsnel bij. In andere gevallen kom je daders láter op het spoor en wil je dolgraag alsnog beelden van maanden daarvoor terugkijken. Helaas. Mag niet van de wet. De beelden zijn dan gewist. Snap ik het? Snapt u het?
Niet doen dus!
Ik herinner me bevlogen discussies toen een aantal jaren geleden in Londen op zo ongeveer elke straathoek een camera werd opgehangen. Schande! Schending van de privacy! Ik heb me daar altijd aan geërgerd. Voor mij is er een simpel principe: doe nooit waar je tegenstanders op hopen. De misdadige rotzakken van deze wereld hoopten dat die camera’s in Londen (500 duizend intussen!) er niet kwamen. En nu hopen ze dat gemaakte beelden snel verdwijnen. Niet doen dus!
We zijn het aan mensen als Peter R. de Vries verplicht alle denkbare middelen in te zetten
Onze zoon Bas van 29 woont in Londen en werd overvallen door drie jonge gastjes. Ze pikten zijn telefoon. De daders zetten het op een lopen. En Bas ook. Hij gilde dat hij was overvallen. Omstanders hielpen. Een moeder zette zelfs een kinderwagen dwars op de stoep. Bas wist twee jongens klem te lopen. Even later zat hij in een politieauto. Hij keek verbijsterd naar een schermpje: hij zag de daders en zichzelf rennen van de ene naar de andere camera. Het bewijs was waterdicht. Wat een fantastisch systeem! En Bas heeft écht niet geklaagd over schandelijke schending van zijn privacy. Het was juist fijn dat de politie hem bespioneerde.
Ik zei het al: maak het ellendelingen zo moeilijk mogelijk. We zijn het aan mensen als Peter R. de Vries verplicht alle denkbare middelen in te zetten. Jammer dat Peter de simpelste manier (bewaking als je serieus gevaar loopt) niet heeft gebruikt. We spreken niet voor niks over georganiseerde misdaad. Daar moeten wij georganiseerde misdaadbestrijding tegenover zetten. Succes! En aan de slag!
> LEES OOK: Charles Groenhuijsen: We zijn nog nooit zo veilig geweest
Charles Groenhuijsen is journalist en werkte onder andere voor de NOS en diverse overige omroepen.
Reacties, suggesties? Graag!
charlesgroenhuijsen@gmail.com
