Spulletjes Ben ik de enige die zich niet zo interesseert voor spulletjes? Onder spulletjes versta ik dan oneerbiedig 'beveiligingsmaatregelen', waar marketeers in dat verband liever spreken over 'beveiligingsoplossingen'. Oftewel, in hoge mate technologisch gedreven maatregelen, waarmee we de ongewenste bezoekers buiten houden en over uw en onze eigendommen waken.
De stroom van nieuwe spulletjes is onaflatend. Hightechoplossingen buitelen over elkaar heen. De één nog geavanceerder dan de andere. En laten we eerlijk zijn, het voelt altijd beter om te zeggen dat alles state of the art is, dan om te moeten bekennen een afgedankt systeem te hebben bemachtigd via
www.tweedehandsbeveiligingsmaatregelen.nl.
Dat de beveiligingswereld vooralsnog een mannenwereld is, doet de industrie ontzettend goed. De psyche van de gadget-minnende man laat zich makkelijk doorgronden. 'Top gear' of geen 'gear'. Toch vraag ik mij af wie of wat er precies veiliger is geworden sinds we met onze slimme telefoon, vanaf onze exotische vakantiebestemming, het toilet van de Raad van Bestuur in de gaten kunnen houden.
Natuurlijk wordt van de securityprofessional een grote mate van oplossingsgerichtheid verwacht. Maar slaan we soms niet door? Verengt beveiligen zich in de praktijk niet te vaak tot het kopen, implementeren, onderhouden en vervangen van spulletjes? Is het equivalent van beveiligen dan écht het inkopen van maatregelen?
Camerabewaking vind ik in dat licht altijd een boeiend voorbeeld: 'De oplossing voor al uw beveiligingsproblemen'. Afschrikken, waarnemen, detecteren, opsporen, het kan allemaal. Maar werkt het ook? Te vaak zie ik te veel camera's, niet kloppende cameraplannen, ontbrekende of ongekwalificeerde 'uitkijkers', et cetera. Terwijl we naar het nettoresultaat moeten gissen. Dat afschrikken en uiteindelijk opsporen lukt over het algemeen nog wel. Waarnemen en detecteren wordt al moeilijker. Maar het effectief aansluiten van 'de machine' op 'de mens' blijkt in de praktijk ontzettend moeilijk.
Voor maatregelen op het gebied van toegangsregistratie- en verlening geldt zo ongeveer hetzelfde. De mogelijkheden zijn enorm en wekken bewondering. Maar de praktische toepassing staat vaak gelijk aan veel gedoe. Hetzij omdat de gedachten ten grondslag aan het systeem na invoering onjuist blijken. Hetzij omdat de 'onderworpenen' zich liever niet laten conditioneren en – met succes – in staat zijn om uitwegen te ontdekken.
Zijn we wel met de juiste dingen bezig? Worden aan beveiligingstoepassingen niet te gemakkelijk magische vermogens toegekend? Beschikken we wel over de juiste mix aan maatregelen? Weten we of onze maatregelen het gewenste effect bereiken? Kunnen we ze bovendien goed laten functioneren? Testen en verbeteren we de maatregel wel consequent? Of verhult de maatregel het eigenlijke probleem, namelijk dat we de maatregel niet goed georganiseerd krijgen?
Begrijp mij goed. Ik roep hier niet zozeer vragen op over 'het systeem'. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat geavanceerde beveiligingstoepassingen veel goeds kunnen brengen. Maar evengoed ben ik ervan overtuigd dat de sleutel van het succes van de maatregel, niet besloten ligt in de kwaliteit van de maatregel. Het effectief inbedden en toepassen van de maatregel is in mijn ogen namelijk vooral een kwestie van organiseren én managen. Spulletjes of geen spulletjes.
Colin T. is security manager bij een Nederlandse multinational. Aan de hand van de weerbarstige securitypraktijk van alledag geeft hij maandelijks zijn kijk op veiligheid.