Bij een groothandel was een werknemer onbedoeld getuige van het wegnemen van bedrijfseigendommen. De man stond toen voor een dilemma. Hij had wetenschap van diefstal op de werkvloer, maar hij had ook goed contact met de betrokken collega's. De werknemer besloot een anonieme melding te doen op de website van een recherchebureau.
Bij een groothandel in koffie en thee was een werknemer onbedoeld getuige van het wegnemen van bedrijfseigendommen. Hij zag dat een aantal draadloze toetsenborden door collega's in kasten werd gezet. Het betrof een deel van een partij kantoorspullen die was besteld en nog geïnstalleerd moest worden. Pas toen de facilitaire dienst van het bedrijf een mail rondstuurde met daarin de vraag waar de toetsenborden gebleven waren, besefte de medewerker dat zijn collega's daar meer van wisten.
Anonieme melding
De man was loyaal aan zijn werkgever en het feit dat hij mogelijk wetenschap had van diefstal op de werkvloer, knaagde aan hem. Echter, hij had goed contact met de betreffende collega's en wilde zich niet mengen in de vermissing van de toetsenborden.
Hij besloot een anonieme melding te doen en kwam na een kleine zoektocht terecht op de website van een recherchebureau dat mensen de mogelijkheid biedt om volledig anoniem fraude te melden.
De directeur van het recherchebureau las de mail van de melder en nam contact op met de groothandel. Binnen een dag zat hij bij een van de managers aan tafel. De vermissing van de in totaal zestien toetsenborden had inmiddels volop aandacht van zowel de Facilitaire Dienst als Personeelszaken van het bedrijf. De anonieme melding leidde tot een intern onderzoek, waarbij zo'n twintig medewerkers zouden worden geïnterviewd. De onderzoekers waren uiteraard niet bekend met de identiteit van de melder.
Strikte geheimhouding
Bij het vijfde gesprek kregen de interviewers de indruk dat zij tegenover een werknemer zaten die meer wist van het verdwijnen van de nieuwe toetsenborden. Dit vermoeden klopte: ze spraken met degene die anoniem melding had gemaakt van de fraude. Nog steeds wilde deze persoon absoluut niet dat intern bekend zou worden dat hij getuige was geweest van het ontoelaatbare gedrag van zijn collega's.Onder toezegging van strikte geheimhouding, deed de man vervolgens in detail zijn verhaal.
Hij schetste de onderzoekers een duidelijk beeld van de situatie waarin de spullen waren ‘verdwenen'. Destijds waren, na ontvangst van de order bij de receptie, de spullen op een gang beland in afwachting van verdeling en installatie. In een periode van een dag of vijf verplaatsten twee personen de toetsenborden in verpakking en al naar een andere plek binnen het bedrijf. Een handeling waar de melder ongewild getuige van was. Alle toetsenborden zouden mogelijk nog steeds in twee verschillende voorraadkasten in een magazijn staan. Ver uit het zicht van de Facilitaire Dienst die de producten besteld had.
Nadat de interviewers nog een paar werknemers hadden gesproken, maakten zij een rondje over alle afdelingen en magazijnen. Hierbij hadden zij uiteraard nadrukkelijk oog voor een paar specifieke kasten die vrij toegankelijk en bovendien niet afgesloten waren. Al snel troffen zij alle zestien toetsenborden aan, rondom de locatie die de anonieme melder had aangegeven.
Koffiedik kijken
De bedrijfseigendommen hadden het pand dus niet verlaten. Of dit wel had kunnen gebeuren, is koffiedik kijken. Feit is wel dat dankzij de anonieme melding tijdig en gericht onderzoek kon worden gedaan. Hierdoor zijn de vermiste toetsenborden boven water gekomen.
Het management van het bedrijf heeft vervolgens de interne procedures aangescherpt. Niemand, behalve de twee interviewers van het recherchebureau, heeft ooit geweten wie de anonieme bron is geweest.
René Terwey is directeur van VMB security & solutions te Almere (www.vmbrecherche.nl). Dit artikel is verschenen in Security Management nummer 11, oktober 2011.